Als je in Nederland beroepsmilitair bent, dan loop je een grote kans om uitgezonden te worden op internationale missies. Die heten dan vaak 'vredesmissies'.
Het is duidelijk dat dat de bedoeling is, dat het vredesmissies zijn, maar tegelijkertijd is het vaak een grotesk eufemisme voor wat zich daar werkelijk afspeelt. En dan komen ze terug en dan blijkt dat ze niet achter zich kunnen laten wat ze net achtergelaten hebben.
Onderstaand gedicht is gebaseerd op een noodkreet van een militair, die verklaarde zijn échte trauma pas te hebben opgelopen door de eenzijdige, heroïekbeluste berichtgeving in de media.
ALS IK JE VRAAG TE ZINGEN
als ik er weer ben
als ik ben thuisgekomen
met wonden in mijn hoofd
van doden in mijn hoofd
zing dan niet
mijn god zing dan eens niet
van hoe ik heb geleden
hoe zwaar ik was getroffen
en van hoe zeer dat deed
maar zing van mijn dochter
die speelde op ons gras
zing van die dingen
of vraag me hoe het was
als ik je vraag te zingen
