Eerste Kerstdag, Kröller-Müller.
Het mooie van #kunst is natuurlijk dat het niet mooi hoeft te zijn. Daarom kan een bezoek aan een #museum ook haast niet mislukken.
Mijn lief en ik togen naar Otterlo op de eerste kerstdag in heel veel jaren, die wij getweeën doorbrachten.
We zagen werk van Van Gogh, Picasso, Seurat, Toorop - zowel Jan als Charly - en wat al niet meer. Ik zag ook werk waar ik geen donder van begrijp.
Want we zagen Mondriaan, Van Doesburg, Van der Leck. De Stijl. In gedachten huilde ik, met het schaamrood op de kaken, mee met de wolven in het bos, want die schijnen daar tegenwoordig te huizen: 'zwarte lijnen en vakjes in primaire kleuren, misschien kan ik dat ook wel'.
Ja, ik weet het. Mijn oprechte excuses voor zoveel dommigheid en barbarij.
Vind ik het lelijk? Nee, absoluut niet. Dat is het punt niet.
Maar behalve dat ik weet dat het werk van betekenis is geweest en dus nog steeds van betekenis is, snap ik er grosso modo geen hout van.
Ik snap de onderlinge navolging en inspiratie ook niet. Wat voegen de Composities aan elkaar toe?
Juist op het moment dat ik me voorneem (het is per slot zowat januari) om mij in de theorie van beeldende kunst te verdiepen, draai ik naar links en valt mijn oog op dit prachtige werk.
Ik rangschik De Kat van Bart van der Leck acuut onder de mooiste kunstwerken die ik ooit zag. Want ook al hóeft kunst niet mooi te zijn, het mág natuurlijk wel. En het is veilig. Want wat een kat is, snap zelfs ik.
