Ik heb er helemaal niets mee. Echt helemaal niets.
Game of Thrones, The Walking Dead, Harry Potter, The Hobbit, Lord of the Rings, Stam van de Holenbeer. Van die dingen.
Ik kan er geen drie minuten naar kijken. En voor zover het boeken betreft, kan ik er geen drie bladzijden van lezen.
En dat snap ik dus niet.
Al in mijn prille jeugd kreeg ik boeken van mijn ouders. Verschillende soorten, over van alles en nog wat, maar de boeken die ik verslond gingen allemaal over één ding: Griekse mythologie.
Ik had er een hele serie. Voor kleine kinderen, voor grotere kinderen, voor volwassenen. Dunne boekjes, dikke pillen. Rijk geïllustreerd, niet geïllustreerd. Jip-en-Janneke-ish, soms bijna wetenschappelijk.
Ik kreeg er geen genoeg van.
Niet voor niets had ik laatst bij Twee voor Twaalf juist die Cerberos-vraag goed. Verder bijzonder weinig, maar dat laten we - met uw welnemen - even buiten beschouwing.
Wel mythologie - goden, helden, monsters, nimfen, faunen, wat al niet- maar geen fantasy. Ik snap het ook niet, zei ik al, maar ik hou het zo.
Maar in wezen is dat niet waar het om gaat. Het gaat er niet om wát je leest, het gaat er om dát je leest.
Het is mooi als ouders hun kinderen voorlezen. Het is ook mooi als kinderen zelf lezen. Het is zo heilzaam, zo leerzaam. Voor het wetenschappelijk bewijs voor die stelling - in overvloed aanwezig - verwijs ik naar de bibliotheek.
Lezen dus. Je hoeft je er maar één keer in te verliezen om voorgoed verloren te zijn.
Eén bewezen feitje wil ik nog onder je aandacht brengen. Of eigenlijk twee.
1. van veel lezen ga je beter lezen.
2. van veel lezen ga je beter schrijven.
www.nationalevoorleesdagen.nl
留言