Ik schreef al dat ik een #gedicht mocht maken - een dubbel #sonnet, om precies te zijn. Uiteindelijk werd het een dubbel dubbel sonnet. Vier met elkaar vervlochten sonnetten voor twee met elkaar vervlochten mensen.
Een halve eeuw samen gelukkig - wat een voorrecht om een bijdrage te mogen leveren aan de viering van dat moois.
Maar we moeten door. Ik heb een soort van vriendendienst beloofd, waar ik eigenlijk na een halve dag al spijt van had. Ik heb geen idee waar het over moet gaan. Maar beloofd, dus. Woensdag klaar. Troost: woensdag zal het klaar zijn, simpelweg omdat het moet. Omdat het niet anders kan.
Moreel failliet
En dan, een paar uur geleden.
Twee nieuwe opdrachten vechten om voorrang in mijn hoofd, als ik lees dat #Lili en #Howick zijn weggelopen - de twee in Nederland opgegroeide, maar van origine #Armeense kinderen, die vandaag zouden worden #uitgezet. Want zo'n land zijn wij: wij zetten kinderen uit, die geen vaderland (laat staan moederland) kennen buiten Nederland.
Kinderen van 12 en 13 zijn tot pure wanhoop gedreven - de politie roept de bevolking op naar ze uit te kijken.
Premier #Rutte legt uit, ten overstaan van de natie, dat we hard moeten zijn. Niet tegen buitenlandse investeerders, machtsbeluste multinationals of malafide banken, maar wel tegen kinderen van 12 en 13 jaar. Precedentwerking, u kent dat wel. Het gebruikelijke gemaksgelul. Het is om je kapot te schamen.
Hoofdbrekens om twee desperate jonge kinderen, die het slachtoffer zijn van het morele failliet van Nederland.
Later de opdrachten.
Update. Ze mogen dus blijven. Mooi.