Ik ben een bevoorrecht mens, om meerdere redenen. Eén daarvan is dat ik #huwelijken mag sluiten. Dat is geweldig.
Vandaag twee. En twee op één dag is helemaal mooi. Twee bruiden, twee gommen, zes ouders en twee in gedachten, zes getuigen en een hele sliert vrienden en vriendinnen.
En wat een geluk allemaal! Het straalt en het glimt en het bloost. Het lacht en het huilt en het kan maar niet op. Wat een feest.
En ik mag ze dan toespreken.
Ik praat over hoe mooi ik het vind hoe ze hun leven leven, inclusief alle fysieke ellende die hun dagen bepaalt, al jarenlang. Het 'kleine' geluk dat ze vinden bij elkaar, in een tijd dat het allemaal groots en meeslepend moet - zij kunnen niet groots, zij kunnen niet meeslepend. Ze leven heel rustig en heel voorzichtig. Maar hoe kolossaal is dat 'kleine' geluk!
En het jonge stel, dat nog zoveel leven te leiden heeft. Ze spreken hun liefde uit. Ze pakken handen, kussen lippen, verdrinken in ogen. Ze tranen van hoop en verwachting en geluk.
Zo mooi, mensen. Zo mooi.
