Vanwege de coronacrisis post ik elke dag om 8.00 uur iets Moois voor Mensen. Muziek, humor, poëzie, schoonheid, heldendom. Iets dat troost, een lach, ontroering, verwondering of bewondering biedt.
Twee gedichten vandaag. Van Judith Herzberg nog wel.
ZON STREEPT ZIJN BEEN (uit Beemdgras, 1968)
Gespierd en blasphemisch, glad,
plast in de wastafel, staat
laat op, drinkt koffie zwart
een grote kop veel suiker
rekt zich lang uit twee keer
en gaat weer liggen.
Zon streept zijn been.
Meisjes! denkt hij, woef!
bijt in zijn kussen
tot zijn kiezen kraken.
Hij is er tegen. Tegen
discreet en problematisch
leven, maar ja.
Zijn laatste zestig jaar
breken al aan.
JE ZOENEN ZIJN ZOETER (uit Liefdesliedjes, 1971)
Je zoenen zijn zoeter dan
zoeter dan honing en ik vind je
mooier en liever, liever
en aardiger nog dan de koning.
We gaan samen liggen
een eind hier vandaan
we maken van takken
van takken en blaadjes
een vloer en een dak,
dat was onze woning,
of ik was het tuintje
en jij was de tent
daar gingen wij wonen
en blijven en horen
o rep je mijn liefje
ik heb je zo graag
nu of nooit samen slapen
want we zijn er
alleen maar vandaag.
Dit laatste gedicht is op muziek gezet door Herman van Veen en het Rosenberg Trio. Zoek het maar eens op.
