Gisteren was het a. de verjaardag van mijn lief, b. tweede paasdag, c. de Dag van het Autisme en d. de Dag van het Landschap. U zult het mij dus, neem ik maar even aan, niet kwalijk nemen dat ik geen acht sloeg op e. de Dag van het Kinderboek. Want dat was het ook.
Maar gelukkig is er vandaag en vandaag kan ik er alsnog aandacht aan schenken, in retrospectief.
Het zal in 1983 zijn geweest, dat ik samen met mijn medestudenten een #symposium organiseerde onder de titel 'Kinderen tot #lezen stimuleren'. Ik studeerde aan de universiteit in het toen nog vrij onherbergzame #Tilburg. De faculteit #Letteren, om precies te zijn.
Wij hadden het plan opgevat om de leden van het #Schrijverscollectief uit te nodigen. Want als het om kinderen en lezen ging, moest je daar zijn. Hans #Dorresteijn, Karel Eykman, Jan Riem, Jan Boerstoel en Willem Wilmink genoten toen al een aanzienlijke faam en wij deden het niet voor minder. Ons symposium zou klinken als een klok.
De heren verklaarden zich beschikbaar en bereid, behalve Dorresteijn. Althans, hij maakte een voorbehoud: hij wilde wel meedoen, maar hij bivakkeerde ten tijde van het symposium op een camping in de Ardennen en omdat hij niet beschikte over een rijbewijs, moest hij opgehaald worden. Yours truly liet zich dat buitenkansje niet ontnemen, huurde een auto bij Melissant en pruttelde zuidwaarts.
In latere jaren heeft Dorresteijn, goeddeels door eigen toedoen, een nogal zwartgallig imago gekregen, dat hij inmiddels overigens als deskundige, kinderlijk enthousiaste en soms wat koddige vogelaar in De Baardmannetjes voorgoed heeft afgeschud. Maar ook tijdens onze terugreis in 1983 zag ik dat cynisme en die somberheid niet. Mijn passagier was vrolijk, zeer onderhoudend en inspirerend. Het symposium was wat mij betreft dus al geslaagd voordat het begonnen was. Geen flauwe notie hoe het verder verlopen is.