Keileuk hoor, #carnaval, ik zeg er niks van, maar wij waren er niet.
Dit jaar besloten we een weekend door te brengen in #Luxemburg. Duizend keer een klein stukje meegepikt op weg naar het zuiden en elk jaar twee tankstations bezocht, maar verder links laten liggen, al die tijd.
We waren er dus wel aan toe eigenlijk. #Werelderfgoed, ook dat nog, dus what the heck. Wij naar een Hilton.
Op de grijze, kille, druilerige zondag togen wij naar Villa Vauban. Een statig herenhuis midden in het stadspark. Een museum dus. De man achter de balie was desolé dat er deze week maar één tentoonstelling was. Wij ook wel, eigenlijk. Wij werden niet juicherig van het gebodene, dat ons beduidend meer dan ons lief was deed denken aan het weer.
Op naar het Nationaal Museum. Kunst en geschiedenis, wie doet je wat.
Daar zagen wij Nico. En u ziet Nico ook, nu. Nico #Klopp (1894-1930), die ons een fraaie impressie naliet van een brug in Reims. (Uitsnede.) Olie op canvas, 1927.
Minstens zo onder de indruk was ik van Henk van Straten. Onlangs kocht ik 'Wij zeggen hier niet halfbroer'. Ik las het in Luxemburg achtermekaar uit.
Henk schrijft over kameraadschap, af en toe. Maar voor zover ik me herinner was het niet het soort van kameraadschap dat zich in mijn fantasie aan me opdrong. Scoutingachtig.
Heb ik ook beleefd, vroeger. Zuivere, natuurgerelateerde jongelingen-onderling-dingen. Bomen uit het hoofd leren. Konijnensporen lezen. Aardappels poffen. Van dat zoete.
Henk schrijft niet per se heel zoet. Desondanks kreeg ik dat niet meer uit mijn hoofd.
Sterker, mijn hoofd koppelde er een liedje aan. Het resoneert al twee dagen binnenin mijn hersenpan, dat liedje over de
Ja, ich weiss.
Bedankt Henk. Heel fijn.
