In Japan is het WK volleybal voor vrouwen aan de gang. Ik geniet daar e-nor-rum van.
Het Nederlands team boekte vandaag een soepele 3-0 overwinning op Puerto Rico. De ploeg van coach Jamie Morrison noteerde zijn zesde opeenvolgende zege en ligt nog steeds prima op koers voor plaatsing voor de final six, die elkaar de WK-titel gaan betwisten. Tot zover Langs de Lijn.
Wellicht kent u de term #contactsport. U denkt dan waarschijnlijk aan rugby of zoiets, om over vechtsporten nog maar te zwijgen. Dat klopt, op zichzelf.
Maar ook volleybal blijkt een contactsport. Nooit gezien? Volleybalsters (en ook hun mannelijke collega's, trouwens) raken elkaar voortdurend aan. Altijd even handen zoeken. Grappig is dat hè? In afwachting van een service: handje opzij, even aanraken. Elkaar aankijken hoeft niet, maar aanraken wel.
Na een succesvolle aanval of kill block: de tweehandige high-five. Da's meer juichen en dat bedoel ik eigenlijk niet.
Ik bedoel de onmisbare touchés met de vingertoppen. Ze kunnen niet zonder. En ik vind dat wel mooi.
Het is als met schrijven. Contact is een must. Contact is nodig voor de verstandhouding. Voor connectie en begrip. Als het contact ontbreekt, ontstaat los zand. Moeten we niet hebben.
Het kan maar één ding betekenen. Schrijven = volleybal.
Comments