Vandaag, mensen, begint het festival North Sea #Jazz. En dat is me wat hoor. Rubén Blades, Willie Colon, 'onze eigen' Han Bennink - ik weet niet precies van wie hij is, Han Bennink, maar zo wordt hij aangeprezen want zoveel grote jazzslagwerkers hebben wij hier niet - die drie dus, maar ook Nile Rodgers & Chic, Ruben Hein, Eric Vloeimans' Levanter, Chaka Khan met het Metropole Orkest. Het is eenvoudigweg duizelingwekkend. En dat is nog maar een greepje van niets.
U móet daar naartoe, mensen. Werkelijk, u moet! Ja nee, geen gemaar, het is een kans uit duizenden.
Ga je zelf ook?, hoor ik u vragen. Nee, dat niet. Ik heb geen tijd. Maar ú moet wel! Al was het alleen maar omdat ik geen tijd heb.
Het is een bijzonder fenomeen, jazz. Jazz is vrijheid en wie wil dat nou niet?
Het is van belang te constateren dat jazz wel vrijheid is, maar geen anarchie - althans, meestal niet. Goed, er valt soms over te twisten, maar for the sake of argument houden we het erop dat het vrijheid is en geen anarchie.
En ziedaar de parallel met wat ik het liefste doe - en het állerliefst voor u: schrijven. Schrijverij bloeit bij de gratie van de vrijheid. Een schrijver moet 'los' kunnen. Van de gebaande paden af waar mogelijk, maar binnen de begrenzingen van doel en methodiek.
De schrijver zoekt de #toon die Eric Vloeimans feilloos treft. Hij tast naar #ritme en #balans zoals Nile Rodgers. Hoopt op de power en de #zeggingskracht van Chaka Khan.
Bel me, of mail of app.
(foto via Google / Youtube - geen auteursrechtschending bedoeld)
Commentaires