Het schrijven van #gedichten, in geruststellende eenzaamheid, is één ding. Het publiekelijk voordragen van die schuldeloze schrijfsels is iets geheel anders. Ik mocht het gisteren doen, op uitnodiging van Yes Jazz. Mijn debuut, soort van, voltrok zich in de fraaie ambiance van @DeKunstkeuken.
Ik had weleens vaker een eigen tekst gedebiteerd, maar die werd dan altijd veilig omgeven door muziek, een theatervoorstelling of andere mensen. Deze keer was het aanmerkelijk bloter. Er zong een vocal group, Danny Lange vertelde over een kunstwerk, maar verder stond ik daar maar, in mijn naakte niks. Het was wat nieuw, maar niet onprettig. 'Mag ik je nog eens vragen?', vroeg Maud na afloop. Ja hoor. Dat mag.
OGENBLIK
soms zit zij in een zaal
omwolkt
door de geuren van het huis
boldoot, hyacinten, zure spuug
haar lichaam nam haar benen
liet haar achter
liet haar zitten
haar dove wassen hand
overtollig
onbewogen maar
weerbarstig als zij hem
tot orde roept
ter tafel tilt
de man die zij niet weet te kennen
dept haar mond
terwijl hij aan haar ogen vraagt
of zij nog lachen kan