Het is aan de weg naar Peasmarsh, East Sussex. En onopvallend bordje, dat je zou schampen als je zo ver links zou rijden als eigenlijk de bedoeling is, wijst naar de Norman Church. Het is driekwart mijl verderop. De weg ernaartoe kronkelt tussen druipend blad, klam hout.
Er staan een paar auto's aan weerszijden geparkeerd, daar waar ter rechterzijde de restanten van een poort te onderscheiden zijn. Een oprijlaantje of wat daarvoor zou kunnen doorgaan. Een schuurtje. En de kerk, die meteen het oog pakt en positief verrast. Misschien omdat ze mooi is. Of niet mooi, maar oud en eerbiedwaardig. Ik besluit haar mooi te vinden, zoals ze daar prijkt.
Aan haar voeten de zerken, scheef, verzakt, in los verband. Aan haar voeten de dienaren, de haar toegewijden, de volgelingen. Ze vonden beschutting in haar schaduw, ze vonden warmte onder haar robuuste, kille vlerken van aan God gegeven metselwerk.
Achter een muurtje van groen verschuilt zich een kerkhofje, waar enige slagorde heerst. De zerken scheef maar naast elkaar, in rijtjes. Rechtsachter de priester met zegenend gebaar. Dragers laten hun singels vieren. De overledene zinkt zijn eeuwigheid tegemoet. Geen stoet, geen menigte, geen oploop. Slechts een paar lieve mensen, van dichtbij.
Comments