Je kunt natuurlijk doen alsof je de wijsheid in pacht hebt. En veel mensen doen dat ook. Maar is het geen aardig idee om je oor te luisteren te leggen bij - en misschien zelfs beide oren te laten hangen naar - de echte kennerd?
Zo besloot ik al in de jaren '80 van de vorige eeuw, toen ik behoorlijk zat te verpieteren op een Tilburgse zolderetage (stoffen- en fourniturenhandel op de begane grond), mijn #liedteksten ter beoordeling voor te leggen aan mijn idool van die dagen, Robert Long.
Ik herinner me nog de eerste zending die ik deed. Bloednerveus natuurlijk, want ik was ervan overtuigd dat beroemde artiesten zich niets gelegen lieten liggen aan hun volgelingen, want ze hadden natuurlijk wel iets belangrijkers aan hun voortdurend creërende hoofd. Maar heel af en toe sprankte er een hoopje dat ik de uitzondering op de regel zou zijn.
Over dat laatste doe ik geen uitspraken, maar wat bleek: Robert schreef terug! Handgeschreven brieven kreeg ik, met #rijm- en metrumsuggesties bijvoorbeeld. En waar hij op zou letten, als hij mij was. En dat het kloppen moest, technisch.
Datzelfde vertelde mij Ivo de Wijs, mijn absolute Voorbeeld. Ik bezocht hem eens in zijn woning aan een Amsterdams water en hij bezwoer mij dat het kloppen moest, technisch. En hij droeg mij terloops drie teksten voor, die mij deden rillen van opwinding.
Adviezen van tekstdichterijmastodonten als deze twee lap je natuurlijk niet aan je laars. En dus doe ik mijn best ervoor te zorgen dat het klopt, technisch. En ik zet met gepaste regelmaat een bloemetje bij hun schrijntjes in mijn hoofd.