Met regelmaat schuift ze aan bij #Matthijs. Dat is het allerhoogste, hoor ik weleens.
Paulien Cornelisse is na het verschijnen van haar standaardwerk 'Taal is zeg maar echt mijn ding' gebombardeerd tot een soort van taalgoeroe.
Daar zijn ze bij DWDD sowieso wel goed in, in iemand bombarderen tot iets.
Ik heb mij - als bewonderaar van iconen als Ivo de Wijs en Kees van Kooten - altijd een beetje verbaasd over de sterrenstatus van #Paulien. Volgens mij geldt dat overigens ook voor Paulien.
Begrijp me niet verkeerd: ik gun het haar van harte. Daar niet van. Wat ze erg goed kan: ze observeert heel scherp en dat is een kwaliteit op zich.
En ik vind alles best, zolang we Frits Spits maar niet steeds op het schild hijsen. Daar moeten we dringend mee stoppen, want dat is werkelijk een tikkie overdreven.
Maar Paulien dus.
Paulien vertelde in DWDD over de vrijheden die je geniet als sinterklaasrijmer. En dat het niet zo veel uitmaakt. Dat het nergens op hoeft te lijken eigenlijk.
Ze heeft natuurlijk gelijk. Doe maar wat, mensen. Het gaat om de intentie.
Ook pleitte Paulien bij Matthijs voor de haiku. De klassieke Japanse #dichtvorm die de ultieme vrijheid biedt, maar die tegelijkertijd de schijn wekt van belezenheid en zeldzaam vakmanschap. Zeg nou zelf, wie schrijft haiku's?
Wil jij een #haiku? Krijg jij een haiku.
Wil je een #sonnet? Krijg je een sonnet.
Dus bel of mail of app. Of iets. Kijk op lexjanssen.com