Wat zeg je tegen wie?

Met mijn lief zit ik in Madrid. Dat is op zichzelf al een feest, daar kunnen we verder kort over zijn.

Nu wil het geval dat niet ver van ons appartement vandaan een metrostation ligt. Lijn 2. Onthoud die naam.

U zult dat zelf misschien ook wel hebben, dat je toch een beetje wilt weten waaraf en waaraan, als je ergens voor het eerst komt en daar een voor jou nieuw appartement betrekt.

Dus de gids die de verhuurder achterlaat op het tafeltje - en die er meestal uitziet als een menukaart in een gemiddeld Chinees restaurant - die gids dient te worden doorgeakkerd.

En dat doe ik dan dus ook.

Ik lees over lokale afvalverwerkingsprocedures en dat mijn vuilzakken niet voor achten 's avonds door het complex mogen worden gesjouwd.

Verder bestudeer ik de inventarislijst, zodat ik weet wat er zoal van de borg afgetrokken kan worden, die ik hoogstwaarschijnlijk binnen een week of anders twee op mijn rekening krijg teruggestort.

Bovendien wordt mij meegedeeld dat naast ons een bakkerij, drie deuren verder een taverna en daar tussenin een stomerij huist. Altijd goed dat dat ook gewoon zwart op wit staat.

Vervolgens blader ik door naar de bezienswaardigheden die de Spaanse hoofdstad voor ons in petto heeft.

Het koninklijk paleis. Bereikbaar met lijn 2.

Puerta del Sol. Bereikbaar met lijn 2.

Parque del Retiro. Bereikbaar met lijn 2.

Plaza de Cibeles. Bereikbaar met lijn 2.

Prado Museum. Bereikbaar met lijn 2.

Mijn hart maakt een sprongetje! Hoeveel geluk hebben wij, dat alles wat deze stad te bieden heeft eenvoudig bereisd kan worden met lijn 2, die ik dus direct als ONZE metrolijn ben gaan beschouwen?

Kan het mooier?, vraag ik retorisch aan mijn lief.

"Ik denk dat ze alleen lijn 2-bestemmingen hebben opgesomd, omdat die hier om de hoek is", zegt ze.

Zo zíet u maar weer (rust zacht, Peer Mascini): je moet weten voor wie je schrijft.

Dus bel me. Of mail of app. Of iets.