Ik sluit mijn bijdrage aan de Boekenweek een beetje goedkoop af, moet ik erkennen.
De voorbije acht dagen trakteerde ik u, vind ik zelf, ruimhartig uit mijn eigen boekenkast. Toegegeven, het is geen wereldbibliotheek, maar er staat best wat leuks in.
En nu, op de laatste dag, geef ik weg wat de Boekenweek zelf al veel eerder weggaf: het Boekenweekgeschenk en het Boekenweekessay.
Het Boekenweekgeschenk is Leon en Juliette van Annejet van der Zijl. Leon en Juliette is de weergave van een waargebeurde liefdesgeschiedenis. Hoofdrolspelers: een blanke, Nederlandse man en een donkere slavin. Plaats en tijd: Charleston, Verenigde Staten, het jaar 1820. Een prachtig verhaal.
Het Boekenweekessay heeft waarschijnlijk veel meer publiciteit gekregen dat het Boekenweekgeschenk. Of dat terecht is, is zeer de vraag.
In elk geval heeft Özcan Akyol zich met Generaal zonder leger bij grote delen van het literaire establishment niet heel populair gemaakt. Vermoedelijk - en terecht - interesseert hem dat niet. Dat zou eigenlijk ook nooit een doel moeten zijn, natuurlijk.
Maar de valkuil is overduidelijk: een schrijver schoffeert het literaire establishment. Prima. Vooral doen. Maar die schrijver wil gelezen worden. En zodra hem dat geluk ten deel valt, behoort hij in principe direct zelf tot die te schofferen doelgroep van hem.
Hoe dan ook.
Akyol moet doen blijven doen wat hij wil. Dat staat buiten kijf. Hij doet dat heel aardig ook. Wil hij schelden, laat hem schelden. Wil hij slijmen, laat hem slijmen.
Maar laat Van der Zijl vooral schrijven. Laat haar in vredesnaam schrijven. En als u mij zou vragen: wát moeten we haar laten doen, dan zou ik antwoorden.... afijn, u begrijpt waar ik naartoe wil.
Weinigen zo begenadigd waar het verhalende historische non-fictie betreft. Dus mijn laatste tip luidt: lees en herlees alles van Annejet van der Zijl.
#annejetvanderzijl #ozcanakyol #vanderzijl #akyol #boekenweek #boekenweek2020 #boekenweekgeschenk #boekenweekessay #cpnb #tekstschrijver #copywriter #lexjanssenwoordenbeeld
